Δυο εκθέσεις και μια ταινία

 Φίλες μου,γεια σας!Καλή εβδομάδα!

Μια εβδομάδα στην Αθήνα και πάλι επιστροφή στο σπιτάκι μου και στις συνήθεις δραστηριότητες.Εξοντωτικοί οι ρυθμοί της πόλης,με κουράζουν πια, μου αρέσει η ηρεμία και ησυχία του χωριού.
Μέσα σε μια εβδομάδα έπρεπε να χωρέσουν όλα όσα είχα να κάνω.Μέσα σ΄αυτά επισκέφθηκα δυο εκθέσεις-ευχαριστώ Άννυ,που το προγραμμάτισες!

Η πρώτη στο μουσείο Φρισύρα του Θανάση Μακρή-Μια αναδρομή
Ένα αποτύπωμα της μακρόχρονης ζωγραφικής πορείας του,που χαρακτηρίζεται από την άνεση που ο ζωγράφος κινείται μεταξύ διαφόρων θεμάτων:
γυμνά,τοπία,πορτρέτα,σκηνές καθημερινής ζωής.
Με πινελιές λιτές,δωρικές γίνεται σχεδόν αφαιρετικός και με το χρώμα "χτίζει" τα έργα του.

Πέρασα αρκετή ώρα μπροστά από τα πρόσωπα παρατηρώντας τις πινελιές,που με εντυπωσίασαν.

Η θάλασσα και τα τοπία του περισσότερο αφαιρετικά με υπέροχους χρωματισμούς.

Δεύτερη επίσκεψη στο ίδρυμα Θεοχαράκη για την έκθεση του Γιάννη Παρμακέλη-Άλογα και αναβάτες.
Ο ακαδημαϊκός και διακεκριμένος γλύπτης παρουσιάζει 60 γλυπτά,επιτοίχια και σχέδια της περιόδου 2000-2012.
Σχέδια γεωμετρικά χωρίς λεπτομέρειες και σχηματοποιημένη απόδοση των ανατομικών λεπτομερειών.

Υλικά όπως αλουμίνιο,πλεξιγκλάς,πλαστικό,μάρμαρο γίνονται γλυπτά εντυπωσιακά,μα

και τα σχέδιά του ήταν εξαιρετικά.

Τέλος θέλω να αναφερθώ στην ταινία "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" του Σμαραγδή.
Μια βιογραφική ταινία για τη ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη,που εστιάζει στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του.
Πειρατής στο Αιγαίο,μετά τη φυλακή στην Τουρκία φτάνει στην αυλή της Μ. Αικατερίνης,από εκεί απλώνεται στην Κασπία,γίνεται μεγάλος,πλούσιος και τρανός  και επιστρέφει στην επαναστατημένη πατρίδα την περίοδο της εμφύλιας διαμάχης.
Από πειρατής ευεργέτης για να καταλήξει-όπως τόσοι σε τραγικές στιγμές της Ελλάδας-σε ένα ανάρμοστο τέλος.
Η ταινία μου άρεσε και μόνο για το θέμα της αξίζει να τη δει κάποιος-η σκηνοθεσία -προσωπική εκτίμηση- ηταν καλύτερη στο "El  Greco"-οι ηθοποιοί ουδέτεροι με εξαίρεση τον Σεμπάστιαν Κοχ,που ξεχώρισε για το πάθος  που της δίνει.
Ένας υπέροχος ηθοποιός,ίσως τον έχετε δει στην ταινία "Οι ζωές των άλλων".

Νησιά

Εδώ το φως,εδώ γιαλός-χρυσές,γαλάζιες γλώσσες

στα βράχια ελάφια πελεκάν,τα σίδερα μασάνε *

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα

ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος

οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες

η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος.**

Θάλασσα θάλασσα στο νου στην ψυχή και στις φλέβες μας θάλασσα.

Εμείς το σπίτι μας το χτίσαμε στη θάλασσα

Εσύ που κλαις το θάνατο

δε μας γνωρίζεις

Η θάλασσα δεν κλαίει

Τραγουδάει.***

Τα γνωστά  ξύλα της θάλασσας μικρά και μεγάλα έγιναν νησιά.....

Και ψηλά πολύ πάνω απ΄τα κύματα

έστησε τα χωριά των βράχων.

Εκεί σκόνη έφτανε ο αφρός****

* Ρίτσος:Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας

**/**** Οδυσσέας Ελύτης: Άξιον Εστί

*** Ρίτσος:Το εμβατήριο του ωκεανού



 UPDATE:

 Φίλες μου χάθηκα αρκετές ημέρες μα οι ιώσεις της εποχής πρόλαβαν και μ΄επισκέφθηκαν.Βέβαια ξέρω ποιος τις φέρνει στο σπίτι-ο άντρας μου,λόγω δουλειάς έχει ανοσία και μια ίωση ,ενώ είναι κάτι ανεπαίσθητο για εκείνον,για μένα την καημενούλα πάντα πιο δύσκολα -α παπα,δε θέλω ν΄αρρωσταίνω....
Αρκετές μέρες ταλαιπωρούμαι,δεν πέρασε πλήρως,μα είμαι καλύτερα.
Με συγχωρείτε,που δεν  απάντησα στα σχόλιά σας και δεν σας επισκέφθηκα.
Θα λείψω κάποιες ημέρες στην Αθήνα,μόλις συνέλθω αναχωρώ κι έτσι πάλι θα απουσιάσω.

Θα τα πούμε στην επιστροφή μου.

Ο ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ ή νοσταλγίας συνέχεια

   Το θερμό καλοκαιράκι μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παγωτά.
Το παραδοσιακό βανίλια-ξυλάκι ή το χωνάκι βρίσκεται στις αναμνήσεις όλων, που στην παιδική μας ηλικία τα γευτήκαμε και τα απολαύσαμε.

Από το Μάιο, κυρίως όμως από το κλείσιμο των σχολείων,οι γειτονιές γεμίζουν από παιδιά,γέλια, φωνές και παιχνίδια.
Τότε κάνει την εμφάνισή του ο πλανόδιος παγωτατζής με το τρίτροχο ποδήλατο-αυτή την εικόνα έχω στις αναμνήσεις μου-και αρχίζει να διαλαλεί τη δροσερή πραμάτεια του στις γειτονιές.

ΕΒΓΑ παγωτάααα....,έβγααααα!

Το ποδήλατο έχει ήδη φτάσει στη γειτονιά,έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου σ΄ένα πλάτωμα των χωραφιών και περιμένει....
Δεν περνάει λεπτό και τα παιδιά,συνεννοημένα λες,ξεπροβάλλουν και τρέχουν προς το μέρος του:
κοριτσάκια με φιόγκους,κοτσίδες,κοτσιδάκια,αγόρια με κοντά παντελονάκια,ξυπόλητα τα πιο πολλά,κοντοκουρεμένα ή με ξυρισμένο κεφάλι.

Κυκλώνουν τον παγωτατζή,τα κέρματα σφιχτά στην παλάμη κι αρχίζουν τις παραγγελιές:
βανίλια,φυστίκι,σοκολάτα......

Στη γειτονιά μας ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα. Τη μια ο Μήτσος με το ξυλάκι βανίλια ή σοκολάτα και την άλλη ο Ιάσονας με παγωτό χωνάκι και μεγαλύτερη ποικιλία στις γεύσεις.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη γεύση της κρέμας-βανίλιας,ακόμη ψάχνω να τη γευτώ στα παγωτά,αλλά κανένα δεν έχει πια αυτό το άρωμα-σα συνθετικά φαντάζουν τα σημερινά.

 Οι φωτογραφίες είναι από το ίντερνετ,ενώ ηεπιλογή της εταιρείας δεν έγινε για διαφημιστικούς λόγους,αλλά γιατί αυτή κάλυπτε τότε την αγορά-στην περιοχή μας,που θυμάμαι.