Θάλασσα

κεραμίδι ζωγραφισμένο με ακρυλικά

 Η Θάλασσα

Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:
δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση:
Δεν γνώριζα αν είναι κύμα μονάχα ή πλάσμα βαθύ
ή μονάχα βραχνή φωνή ή θαμβωτική εικασία
ιχθύων και καραβιών.
Γεγονός είναι ότι και κοιμισμένος ακόμα
με κάποιο μαγνητικό τρόπο
κυκλοφορώ
στην παγκοσμιότητα των κυμάτων.
Δεν είναι μονάχα τ΄ αλλοιωμένα κοχύλια,
σα ν’ ανάγγελλε κάποιο αργό θάνατο
τρεμουλιάρης πλανήτης,
όχι, με τη λεπτομέρεια ανοικοδομώ την ημέρα,
με μια ριπή αλατιού το σταλακτίτη,
και με μια κουταλιά τον άπειρο θεό.
Διατηρώ ό,τι με δίδαξε.
Τον αγέρα, τον αδιάκοπο άνεμο, το νερό και την άμμο.
Μοιάζει ελάχιστο για τον νέο
που’ ρθε εδώ να ζήσει με τις πυρκαγιές του,
αυτός ο παλμός όμως που κατερχόταν
κι ανέβαινε στην άβυσσο του,
το ψύχος του γαλάζιου που κροτάλιζε καιγόμενο,
και η στείρωση του άστρου,

μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως

Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στο κύμα που βογκά
στα ωκεάνια μάτια σου.

Πάμπλο Νερούντα 

Φίλες μου ,βρίσκομαι ήδη στην παραλία πλάι στην αγαπημένη μου θάλασσα και σας εύχομαι να περάσετε όμορφο,χαρούμενο καλοκαίρι!!!

Δέντρα και πάλι

Απ΄την αρχή του κόσμου το δέντρο έγινε μύθος, σύμβολο. Η γνώση, η ζωή, το κέντρο του κόσμου έχουν απεικονιστεί ως δέντρα.
Η «ανάγκη του δέντρου»,  σύμφωνα με τη διατύπωση του μεγάλου Ελβετού οικολόγου, ζωγράφου και αρχιτέκτονα Χουντερβάσερ, «η ανάγκη της καρδιάς, / σαν κάτι να την έχει συναρπάσει πολύ ψηλά» , σύμφυτη με τη ζωή του ανθρώπου και αποδεδειγμένη παλαιόθεν μέσω της δεντρολατρίας των Μινωιτών, δεν μπορούσε παρά να περάσει και σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης τέχνης.

Οι λογοτέχνες,οι ζωγράφοι πολύ συχνά χρησιμοποίησαν τις ποικιλότροπες απεικονίσεις της φύσης για εξίσου ποικίλους αλλά άσχετους με την ίδια τη φύση σκοπούς και, από την άλλη, η αλλαγή του  ιστορικοκοινωνικού σκηνικού επέδρασε καταλυτικά ακόμα και στην ίδια την παρουσία της φύσης στα λογοτεχνικά κείμενα και την τέχνη γενικά.

Το πράσινο φέρνει  ηρεμία  και η άμεση επίδραση στο μάτι και τελικά μέσω του ματιού στην ψυχή οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Το γεγονός αυτό είναι από καιρό γνωστό όχι μόνο στους γιατρούς (ειδικά στους οφθαλμίατρους), αλλά και γενικά σ' όλους. Το απόλυτο πράσινο είναι το πιο κατευναστικό χρώμα που υπάρχει: δεν κινείται σε καμία κατεύθυνση και δεν έχει καμία παρήχηση χαράς, θλίψης, πάθους, δεν απαιτεί το παραμικρό, δεν καλεί προς τα πουθενά. Η διαρκής αυτή απουσία κίνησης είναι μια ιδιότητα, που επενεργεί ευεργετικά σε καταβεβλημένους ανθρώπους και ψυχές.
Wassily Kandinsky, Για το "Πνευματικό στην Τέχνη"

Οι ομοιότητες του δέντρου με τον άνθρωπο είναι εντυπωσιακές: Μεγαλώνει κι αυτό, το ανάστημά του ορθώνεται χρόνο με το χρόνο. Οι χυμοί που διατρέχουν τον κορμό και τα κλαδιά του είναι ό,τι το αίμα που ρέει στον κορμό και τα μέλη του ανθρώπου. Τα φύλλα του όταν τα διαπερνά ο αέρας, ο ίδιος αέρας που «ζωντανεύει» τις λέξεις μέσα στο ανθρώπινο στήθος, θροΐζουν μουρμουρητά παράξενα, μιλούν σε μια γλώσσα που χρειάζεται χρόνο πολύ για να εκφράσει κάτι, τόσο που ο δικός μας ανθρώπινος χρόνος δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη σοφία της.
Αυτή τη γλώσσα από πολύ παλιά προσπάθησε ο άνθρωπος να καταλάβει δίνοντας στο θρόισμα των φύλλων μαντικές ιδιότητες.

Δέντρα και πάλι,ανάγλυφα με την προσφιλή τεχνική,έφτιαξα σε μικρά ορθογώνια ξυλάκια.Καθένα διαφορετικό κι όλα μαζί μια ενότητα.

Καλό μήνα,φίλες μου!!!